Heel gek weekend

Ik was eindelijk weer beter (vrijdag) voelde me weer fit en goed. We gingen een kansu ( een soort traditionele jurk die mannen aanmoeten tijdens de introductie van een trouwerij)kopen. Daarna ontmoette ik Martin, zijn zoon Wim en een goede vriend Hans. Martin is directeur van een groot bedrijf in Rotterdam en komt regelmatig samen met Wim en Hans in Uganda om goede dingen te doen voor peter's primary school. Martin is tevens de vriend van Joan de eigenaresse van de school. Typische Rotterdamse humor gemengd met een zakelijke kijk waar je u tegen zegt. Hun laatste project hier was de wasplaats waar een sponsor aan heeft meegeholpen. Die avond wouden Henri en ik wel een biertje drinken in de kroeg, ik wou me eerst wel opfrissen dus we reden eerst richting huis. Henri moest nog wat bespreken met een vriend dus die hadden we bij een bar afgezet. We reden van het verharde pad op het zandpad. En toen begon de ellende, het wiel van de auto maakte een raar geluid. Alsof het los zat. En ja hoor dat zat het ook. Er miste een bout en er was iets kapot aan de as (kreeg ik achteraf te horen) de auto moest wel naar huis en het was nog maar een klein stukje, dus besloten we het erop te wagen en langzaam en voorzichtig de berg op te rijden. We waren bijna thuis tot er plots een truck dwars op de weg stond vol in de breedte van de weg. Hoe de bestuurder de truck zo gekregen had zou ik werkelijk waar niet weten want hij zat in een onmogelijke positie. Het probleem was dat de truck vast zat en we er onmogelijk omheen konden. We hebben Henri gebeld en zijn uitgestapt om te helpen de truck los te duwen. Het lukte niet hij zat werkelijk waar muurvast. Henri was net per bodaboda aangekomen dus we liepen terug naar de auto. Tot ik onderweg struikelde over een steen toen met m'n voet in een geul langs de weg kwam, de rest weten jullie als het goed is..
Ik had war drankjes gehad met Henri en de Rotterdammers dus echt heel veel pijn deed het nog niet. Ik ben dus ook naar huis gelopen en dacht dat de grote schaafwond op mijn rechterbeen het ergste was. Tot ik thuis kwam mijn schoen en sok uitdeed en op mijn linker enkel een bobbel zo groot als een ei zag zitten. Dat was goed mis dacht ik, al bleef de pijn nog altijd weg. Ik heb er een verbande om gedaan en ben gaan slapen en ik dacht ik kijk morgen wel verder, ik moest er vooral heel erg om lachen omdat ik nog nooit zoiets had gehad en het zo typisch vriesema is om dat binnen 2 week Afrika wel te krijgen. De volgende ochtend was het iets minder lachen. Al helemaal omdat ik vergat wat er gebeurd was en maar gewoon even uit bed stapte en vervolgens vol onderuit ging omdat ik schrok van de intense pijn die ineens mijn enkel binnendrong. Niet veel later kwam de medicijnvrouw. Ze had een donker goedje bij zich dat ze mengde met boter en vervolgens met hete bananenbladeren op m'n enkel deed, het voelde een beetje als een scrub. Vervolgens zette ze met een verschrikkelijke pijn met de hand mijn enkel weer op de goede plek. Zulke pijn had ik niet eerder gevoeld en de hele buurt zal wel wakker zijn geworden want ik hield het niet stil. Ik kon de vrouw wel vervloeken en ik wou haar het liefst nooit meer zien maar wonder boven wonder voelde mijn enkel gelijk al een stuk beter. Die middag was alleen de introductie van de bruiloft... Ik wist dat dat mijn enkel in een nette schoen geen goed zou doen, maar ik kon het natuurlijk niet missen en ben gewoon heen gegaan. De auto was nog kapot dus ik zat met mijn pak en een jurk onder mijn colbert ( jullie hebben als het goed is de foto's gezien) op de Boda Boda, met Henri voor me en Amina achter me. Dit moet een heel grappig plaatje zijn geweest. De introductie was een heelee lange speech van ongeveer 5 uur in het Swahili waar ik niks van verstond, terwijl ik samen met 2 van de Rotterdammers op een net iets te gammel bankje zat die dus ook een keer (een wonder dat het niet vaker was) is doorgezakt. Na de 5 uur heb ik een fles gin opgehaald want ik wist dat de medicijnvrouw die avond weer zou komen en ik wou dit keer voorbereid zijn en wat minder pijn voelen. Mijn voet der van de hele dag in de schoen zitten vreselijk pijn en was zo dik dat ik de schoen nauwelijks uitkreeg. Tot mijn verbazing (of misschien de gin) deed de behandeling van de vrouw dit keer niet zoveel pijn. Het bot zat natuurlijk ook al wat meer op z'n plek dus daar zou het ook door kunnen komen. Ik ben nu 7 behandelingen verder en de pijn is bijna weg!! Plus ik kan weer aardig normaal lopen. Ze zegt dat ik zaterdag weer met de kinderen kan voetballen. Verder is een van de puppy's (de kleinste en onze favoriet) dood aangetroffen in de kennel, waarschijnlijk slachtoffer van het te ruig spelen van zijn broertjes en zusjes.. Verder heeft Henri's jongste zoon malaria opgelopen maar dat is gelukkig al weer verholpen (3 pilletjes en je bent er vanaf). Als ik na deze week nog last heb van mijn enkel ga ik er mee naar het ziekenhuis. Zoniet, dan neem ik wat bananenbladeren mee naar Nederland.


Tom